به نقل از mspoweruser، هولولنز هدست واقعیت افزوده مایکروسافت است که توسط آن می‌توان اجسام مجازی را وارد دنیای واقعی کرد.

این شرکت اعلام کرده است که نسخه بعدی این هدست، به یک کمک پردازنده هوش مصنوعی مجهز شده که قابلیت تشخیص اجسام در دنیای واقعی را دارد.

این هولولنز می‌تواند به جای فرستادن اطلاعات به دست آمده به یک فضای ابری و اتلاف وقت، هر آنچه که کاربر می‌بیند و می‌شنود را تجزیه و تحلیل کند.

به این توانایی در تشخیص اجسام، دید کامپیوتری گفته شده که شبکه‌های عمیق عصبی(DNNs) در آن اجرا می‌شود.

اما کار با این سیستم‌های هوشمند می‌تواند با مشکلاتی همراه باشد، زیرا در ابتدای کار باید مقادیر زیادی از اطلاعات را به آنها وارد کرد و آنها می‌بایست به صورت همزمان چندین عملیات را انجام دهند.

تراشه جدید هوش مصنوعی از طیف گسترده‌ای از کارها پشتیبانی کرده و تیم سازنده هولولنز می‌توانند آن‌ها را بنا بر نیازهای خود سفارشی کنند.

این کمک پردازنده توانایی آن را دارد که به طور مداوم کار کند.

هولولنز مایکروسافت همچنین از اجزای تخصصی مانند واحد پردازش هولوگرافیک(HPU) ساخته شده است که داده‌های زیادی را در هر ثانیه پردازش می‌کند.

 به نقل از گیزمگ، سالهاست که مجموعه ای از انسانها به نام "ترا انسان" transhumanدر حوزه‌ای به نام «ترا انسان گرایی»( یا فرا انسان گرایی) (transhumanism) بدن خود را به قطعات الکترونیک و ریز تراشه‌ها مجهز می‌کنند.

ایده انجام این کار به تازگی در حال تبدیل شدن به یک جریان است.

این تراشه سامانه بازشناسی با امواج رادیویی RFID به اندازه یک دانه برنج بوده و به راحتی زیر پوست و بین انگشت شست و انگشت اشاره کاشته می‌شود.

این تراشه که 32M CEO نام دارد با استفاده از فناوری ارتباط حوزه نزدیک یا ان‌اف‌سی (NFC، مخفف near field communication)، کارمندان را قادر می‌سازد که به طور خودکار دربها را باز کنند و وارد کامپیوتر شوند.

سامانه بازشناسی با امواج رادیویی (Radio Frequency Identification) (به اختصار RFID) سامانه شناسایی بی‌سیمی است که قادر به تبادل داده‌ها به‌ وسیله برقراری اطّلاعات بین یک Tag که به یک کالا، شئ، کارت و… متصل شده‌ است و یک بازخوان (Reader) است. سامانه‌های RFID از سیگنال‌های الکترونیکی و الکترومغناطیسی برای خواندن و نوشتن داده‌ها بدون تماس بهره‌گیری می‌کنند. اصولاً به هر سیستمی که قادر به خواندن و تشخیص اطلاعات افراد یا کالاها باشد سیستم شناسایی یا Identification System گفته می‌شود.

محققان قصد دارند تا از فناوری RFID در همه چیز از خرید گرفته، تا باز کردن درها، استفاده از دستگاه‌های کپی، ورود به کامپیوترهای اداره، باز کردن قفل گوشی هوشمند، اشتراک گذاری کارت‌های بانکی، ذخیره سازی اطلاعات پزشکی و سلامت استفاده کنند.

تود وستیبی مدیر عامل شرکت 32M می‌گوید: در نهایت این تکنولوژی می‌تواند به عنوان گذرنامه، حمل و نقل عمومی و تمام فرصت‌های خرید و غیره مورد استفاده قرار گیرد.

تاکنون، 50 نفر از کارمندان این شرکت برای مجهز شدن به این تراشه ثبت‌نام کرده‌اند. آنها طی مراسمی به نام "chip party"  که در اوایل ماه اوت برگزار می‌شود به این فناوری تجهیز خواهند شد.

در حالی که این فناوری دارای برخی مزایای برای کسانی است که کیف پول و کارت خود را فراموش کرده‌اند، استفاده از تراشه‌های RFID همچنان نگرانی قابل توجهی را در مورد امنیت و حریم خصوصی در میان افراد ایجاد کرده است. همچنین این تراشه‌ها در مقایسه با جی‌پی‌اس دامنه ردیابی محدودی داشته و تنها در زمانی که به گیرنده بسیار نزدیک باشند قابلیت شناسایی و ردیابی دارند.

یک تیم از محققان موسسه فناوری ماساچوست MIT سال گذشته اعلام کردند که در حال توسعه یک RFIDغیرقابل هک "unhackable" هستند اما این فناوری هنوز به صورت گسترده در دسترس قرار نگرفته است.

 به نقل از ناسا، "سازمان فضایی آمریکا"(ناسا) در توضیح این عکس آورده است: این کهکشان که در فاصله دور 30 میلیون سال نوری از زمین قرار گرفته است، نسبتا کم‌نور است و ستارگان کمی در آن در حال شکل گرفتن هستند اما همچنان چشم‌انداز زیبایی دارد.

این کهکشان، "ان‌.جی‌.سی ۲۶۸۳"(NGC 2683) نام دارد که یک کهکشان مارپیچی بدون میله بوده که توسط "ویلیام هرشل"( William Herschel) در ۵ فوریه ۱۷۸۸ کشف شده است. نام دیگر این کهکشان یوفو است.

این کهکشان از زمین تقریبا از لبه دیده می‌شود و با استفاده از تلسکوپ‌های آماتور و معمولی نیز قابل مشاهده است.

این کهکشان با سرعت ۴۱۰ کیلومتر بر ثانیه (۲۵۰ مایل بر ثانیه) از زمین و با سرعت ۳۷۵ کیلومتر بر ثانیه (۲۳۳ مایل بر ثانیه) از مرکز کهکشانی خود دور می‌شود. نور قرمز شده از مرکز کهکشان به خاطر غبار میان ستاره‌ای ظاهرا زرد دیده می‌شود.

در این تصویر مرکز کهکشان همانند دیگر کهکشان‌ها درخشان و متراکم نیست بلکه همانند ذرات پخش شده پس از انفجار دیده می‌شود.

به رغم روشن بودن مرکز این کهکشان در این تصویر، مطالعات نشان داده اند که این کهکشان واقعا نسبت به موارد مشابه کم‌نورتر است.

فردریک ویلیام هرشل آهنگ‌ساز و ستاره‌شناس بریتانیایی-آلمانی است که به خاطر کشف سیاره اورانوس مشهور شد. او همچنین کاشف تابش فروسرخ نیز می‌باشد و دارای تعدادی کشفیات دیگر در زمینه ستاره‌شناسی است.

او ساخت تلسکوپ انعکاسی را با کمک خواهرش آغاز کرد.

هرشل با تلسکوپ بازتابی کوچک ۱۸ سانتیمتری ساخت خودش سیاره اورانوس را در سال ۱۷۸۱ کشف کرد. وی با گذراندن نور خورشید از منشور به وجود تابش فروسرخ پی برد.

 به نقل از ساینس دیلی، براساس یافته‌های جدید، فارغ از میزان بزرگ بودن یا کوچک بودن تکه ای از توبرموریت(ماده مورد کاربرد در تولید سیمان و بتن) ساختار آن به نیروهای وارد شده دقیقا به یک نحو واکنش نشان می‌دهد اما فشاردادن آن با یک ابزار نوک تیز، استحکام آن را تغییر می‌دهد.

ساختار بلوری توبرموریت (ماده معدنی کلسیم سیلیکات هیدراته شده یا C-S-H) است که ماده تشکیل‌دهنده سیمان است و سیمان هم پرکاربردترین ماده دنیا به شمار می آید که در ساخت بتن نیز به کار می رود. گفته می‌شود شکلی از توبرموریت که توسط رومی‌های باستان به کار رفته، در استحکام افسانه‌ای سازه‌های بتنی زیرآبی آن‌ها نقش کلیدی ایفا کرده است.

به گفته روزبه شهسواری، دانشمند دانشگاه رایس، توبرموریت که دارای لایه‌های ریز است،  بسته به چگونگی اعمال شدن نیروهای استاندارد (برشی، فشرده‌سازی و کششی) از ریخت می‌افتد اما میزان این از ریخت افتادگی برای اندازه‌های مختلف نیروها یکسان است.

شهسواری و تیم علمی برای انجام تحقیقات خود، مدل‌های دینامیک مولکولی توبرموریت را در آزمایشگاه ساختند و شبیه‌سازی‌های آن‌ها، سه مکانیسم مولکولی دخیل در ساختار توبرموریت را آشکارسازی کرد که احتمالا مسئول استحکام آن و مواد دیگر لایه‌بندی شده است.

یکی از این مکانیسم‌ها، جابجایی (displacement) است که در آن، اتم‌های تحت فشار توبرموریت در تلاش برای منحرف شدن از حالت تعادل، به طور دسته‌جمعی حرکت می‌کنند. مکانیسم دیگر، پراکندگی (diffusive mechanism) است که در آن اتم‌ها به صورت نابهنجار حرکت می‌کنند. دانشمندان دریافتند توبرموریت انسجام ساختاری خودش را به بهترین نحو و تحت نیروهای برشی، فشرده‌سازی و کششی حفظ می‌کند.

اما مکانیسم سوم دخیل در ساختار توبرموریت برای دانشمندان جالب‌تر بود زیرا به خاطر وجود آن، پیوندهای بین لایه‌های توبرموریت هنگام فشار دادن یک نانوابزار قلم‌ مانند نوک تیز (nanoindenter) به داخل ماده شکل گرفتند. نانوایندنتر، ابزاری است که برای آزمایش سختی حجم‌های بسیار کوچکی از مواد به کار می‌رود.

در تحقیقات انجام شده، وجود فشار بالا در نقطه فروبردن این ابزار به داخل توبرموریت، موجب تحولات فازی موضعی شد که طی آن ساختار بلورین توبرموریت از ریخت افتاد و پیوندهای محکمی بین لایه‌ها شکل گرفت و این پدیده تحت نیروهای استاندارد مشاهده نشده بود. استحکام این پیوند به هر دو میزان نیرو و اندازه نوک نانوابزار قلم مانند بستگی داشت.

شهسواری گفت: فشار مهمی زیر نوک کوچک این ابزار وجود دارد که لایه‌های مجاور توبرموریت را به هم متصل می‌کند. زمانی که نوک ابزار برداشته می‌شود، ساختار توبرموریت به پیکربندی اصلی خود باز نمی‌گردد و این قضیه حائز اهمیت است زیرا این تحول غیرقابل برگشت است.

این مطالعه علاوه بر ارائه درکی بنیادی از مکانیسم‌های کلیدی از ریخت افتادگی، واکنش واقعی مکانیکی سیستم توبرموریت را تحت نیروهای موضعی کوچک آشکار می‌کند.

به گفته شهسواری، چنانچه تغییر دادن اندازه نوک نانوابزار قلم مانند، مکانیک توربرموریت را تغییر دهد و به طور مثال، ماده را محکم‌تر کند، می‌توان از این ویژگی برای طراحی بهتر ساختار توبرموریت در قبال نیروهای موضعی استفاده کرد.

جزئیات این دستاورد علمی در مجله Scientific Reports منتشر شد.

 به نقل از گیزمگ، پهپادهای پروانه‌دار معمولی در پرواز و حرکت بسیار مناسب هستند اما امکان پروازهای با مسافت طولانی به اندازه هواپیماهای بال ثابت ندارند.

حال تیمی از دانشجویان و محققان دانشگاه صنعتی سنگاپور موفق شدند پهپادی طراحی کنند که می‌تواند با هر دو مدل کار کند و متناسب با نیاز پروازی تغییر شکل دهد.

براساس اعلام تیم توسعه‌دهندگان ایده این وسیله از طرحی مربوط به سال 1913 به نام "مونوکوپتر"(monocopter) برداشته شده است.

در طراحی این وسیله امکان چرخش مستقل ملخ‌ها وجود نداشته است و خلبان و کل بدنه آن باید می‌چرخیده و به همین دلیل مسکوت مانده است.

دانشگاه صنعتی سنگاپور تنها مرکزی نیست که بر روی این ایده کار کرده است و "موسسه فناوری ماساچوست"(ام.آی.تی) و شرکت "لاکهید مارتین"(Lockheed Martin) نیز با استفاده از آن طرح‌هایی برای بهبود وضعیت پهپادها ارائه کرده‌اند.

براساس گزارش‌های تیم توسعه‌دهنده سنگاپوری این پهپاد قابلیت‌های مونوکوپتر را در چند زمینه مختلف بهبود می‌دهد.

مهمترین آنها تعبیه دو بال برای این پهپاد است. در مدل لاکهید مارتین از یک بال استفاده شده است.

برای طراحی ظاهر و نحوه پرواز این پهپاد محققان از ساختار دانه فندقه بالدار استفاده کرده‌اند. این دانه به دلیل ساختار آیرودینامیکی و وضعیت ظاهری خود می‌تواند بوسیله باد مسافت‌های طولانی را طی کند. با این تفاوت که مدل پروازی آن حالت تک‌بال است اما در مدل طراحی شده محققان سنگاپوری این پهپاد دو بال مجزا دارد.

این دو بال با زاویه مناسب نسبت به هم قرار داده شده‌اند و می‌توانند در زمان تبدیل وضعیت پرواز از مدل هلی‌کوپتری به هواپیمایی تغییر وضعیت بدهند.

طراحان این وسیله یک سامانه "passive"(بدون نیاز به انرژی خارجی) را در این پهپاد تعبیه کرده‌اند که می‌تواند به خوبی وزن پهپاد و بار آن را بر روی اسکلت آن پخش کند تا در هر دو وضعیت پهپاد بتواند تعادل خود را حفظ کند.

در حال حاضر این طرح مراحل اولیه خود را طی می‌کند و می‌تواند در زمینه‌های مختلفی نظیر صنعت، کشاورزی، نظارت و تحویل بار مورد استفاده قرار بگیرد.

تیم تحقیقاتی مزیت این پهپاد را این‌ طور بیان کرده‌اند که می‌تواند همزمان در تمام این زمینه‌ها مورد استفاده قرار بگیرد اما پهپادهای معمول می‌توانند در یکی از این موارد به کار گرفته شوند.

در حال حاضر محققان در حال کار بر روی سامانه نجات این پهپاد هستند تا در صورتی که این پهپاد در زمان پرواز دچار مشکل شد، بتواند با استفاده از آن بدون نیاز به انرژی به سلامت فرود بیاید.

 به نقل از گلوبال نیوز، آنها با انتشار نتایج تحقیقاتشان، ۹ عامل بروز این بیماری را معرفی کرده‌اند.

این پژوهشگران بر این باورند که ترکیبی از ۹ عامل باعث بروز بیماری زوال عقل ( دمانس) در یک سوم از بیماران مبتلا به این بیماری است.

در میان عواملی که این پژوهشگران به آن اشاره کردند می‌توان تحصیلات پایین، فشار خون بالا در میانسالی و اضافه وزن در جوانی را نام برد.

9 عاملی که این محققان به عنوان مهمترین دلایل ابتلا به این بیماری به آنها اشاره کردند عبارتند از:

1-تحصیلات پایین

2-فشار خون بالا در میانسالی

3-داشتن اضافه وزن در جوانی

4-از دست دادن قدرت شنوایی در میانسالی

5-افسردگی در سنین بالا

6-بیماری قند

7-بی تحرکی

8-سیگار کشیدن

9-انزوای اجتماعی

 زوال عقل، خِرَدسودگی یا دمانس ( dementia )، در پزشکی و روان‌پزشکی٬ اختلال مزمن و گاهی حاد فرایندهای روانی به علت بیماری عضوی مغز، که با تغییر شخصیت و موقعیت‌ ناشناسی و اختلال در حافظه و داوری و اندیشه همراه است.

شایع‌ترین نوع دمانس، زوال عقل سالخوردگی یا بیماری آلزایمر است. از دیگر عوامل ایجاد دمانس می‌توان به سکته مغزی، روان‌آشفتگی (دلیریوم) ناشی از سمی شدن بدن در اثر مواد مخدر و روان‌گردان و بیماری‌های ناشایع ولی معروف مانند جنون گاوی اشاره نمود.

خردسودگی عبارت است از تخریب پیش رونده کارکردهای شناختی که در زمینه‌ای از هشیاری کامل (بدون وجود دلیریوم بسته به نوع عامل آن) بروز می‌کند. دمانس از علائم بیماری و به صورت مجموعه‌ای از عملکردی‌های بد بالینی شامل اختلالاتی در حافظه، زبان‌پریشی، تغییرات روان‌شناختی و روان‌پزشکی و مختل شدن فعالیت‌های روزمره تظاهر می‌یابد.

امروزه حدود ۱۲ میلیون نفر در جهان به دمانس مبتلا هستند و انتظار می‌رود که این تعداد در سال ۲۰۴۰ به ۲۵ میلیون برسد.

 محققان سازمان جهانی آلزایمر (ADI) در گزارش سال ۲۰۱۵ خود در لندن پیش‌بینی کردند که شمار بیماران مبتلا به زوال عقل در جهان تا سال ۲۰۵۰ سه برابر و به ۱۳۱٫۵ میلیون نفر برسد. در انگلستان حدود ۶۳۷ هزار نفر علائم دمانس دارند و هزینه سالیانه مراقبت از آنها ۱۷ میلیارد پوند (۷/۱۸ میلیارد یورو، ۷/۲۴ میلیارد دلار) است، که بیشتر از بیماری قلبی-عروقی (۴ میلیارد پوند)، سکته مغزی (۳ میلیارد پوند) و سرطان (۲ میلیارد پوند) است.

 تحقیقات محققان انگلیسی حاکی از آن است که یک نفر از هر سه نفری که در سال ۲۰۱۵ میلادی در این کشور متولد شدند، درصورت یافت نشدن راه‌هایی برای درمان زوال عقل در نهایت به اشکال مختلف این عارضه دچار خواهند شد.

براساس این تحقیقات، ۲۷ درصد از پسران و ۳۷ درصد از دختران متولد سال ۲۰۱۵ میلادی در آینده در معرض بیماری زوال عقل، قرار دارند.

 به گفته محققان انگلیسی، به طور تقریبی ۳۲ درصد متولدین سال جاری میلادی در انگلستان در مراحلی از زندگی خود به بیماری ذهنی تحلیل برنده مبتلا خواهند شد.

 شایع‌ترین نوع دمانس، آلزایمر نام دارد که ۵۰ تا ۶۰ درصد بیماران مبتلا به دمانس را شامل می‌شود. از انواع دیگر دمانس می‌توان از دمانس عروقی، دمانس ناشی از ضربه سر، دمانس وابسته به الکل، دمانس وابسته به انواع اختلالات حرکتی نظیر بیماری هانتینگتون و بیماری پارکینسون و دمانس ناشی از ایدز نام برد.

 به نقل از ساینس آلرت، این واکسن جنبه درمانی نداشته و این بیماری را به طور کامل نابود نخواهد کرد، اما انتظار می رود با مقابله با ویروسی که بدن را وادار به حمله به خود می‌کند، شمار مبتلایان جدید به دیابت در هر سال را کاهش دهد.

در طی دو دهه تحقیقاتی که توسط دانشگاه تامپیر در فنلاند انجام شده، شواهد جامعی مبنی بر ارتباط نوعی ویروس با نام Coxsackievirus B1 با یک واکنش خود ایمنی به دست آمده است که این ویروس‌ موجب می‌شود تا بدن سلولهای پانکراس را تخریب کند.

دیابت نوع 2 که سابق بر این آن را دیابت شیرین غیروابسته به انسولین (NIDDM) یا دیابت بزرگسالان می‌نامیدند، نوعی اختلال در سوخت و ساز بدن است که با بالا بودن گلوکز خون در شرایط مقاومت در مقابل انسولین و کمبود نسبی انسولین شناسایی می‌شود. این مسئله در تقابل با دیابت نوع ۱ بوده که در آن به دلیل تخریب سلول‌های پانکراس با کمبود مطلق انسولین مواجه هستیم.

این کمبود انسولین ناشی از تخریب بافت پانکراس است که در آن سلول‌های بتا توسط سیستم ایمنی بدن(اغلب در طی چند سال اول زندگی)، از بین می‌روند.

اینکه چرا سیستم ایمنی بدن، سلول‌های بتا را به عنوان سلول‌های خارجی شناسایی می‌کند هنوز به صورت رمز و راز باقی مانده است.

بدون تردید این امر یک مسئله پیچیده بوده و راه‌های متعددی می‌تواند برای ایجاد این فرآیند وجود داشته باشد. یکی از نمونه‌هایی که توسط ویروس شناسی به نام هیکی هیوتی ((Heikki Hyöty از دانشگاه تامپیر شناسایی شده است، یک نوع از انتروویروس((Enterovirus است.

انتروویروس‌ها دسته‌ای از ویروس‌های ssRNA و مرتبط با بسیاری از بیماری‌های انسان و پستانداران هستند. مطالعات سرم‌شناسی تاکنون ۶۶ نوع انتروویروس انسانی را با استفاده از آنتی بادی آنها شناسایی کرده است.

متاسفانه انتروویروس‌ها می‌توانند سبب بیماری فلج اطفال و همچنین بیماری‌های دست، پا، دهان، مننژیت و میوکاردیت شوند.

طی چندین سال گذشته گمانه زنی‌هایی درباره ارتباط بین این گروه از پاتوژن‌ها و دیابت وجود داشته است، اما دانشمندان نیازمند صرف زمان زیادی برای اثبات این موضوع بودند.

در سال 2014، Hyoty و تیمش دو پژوهش را بر روی کودکان فنلاندی مبتلا به دیابت نوع 1 آغاز کردند تا نشان دهند که حداقل یکی از شش ویروس در گروه B  Coxsackieviruses با این بیماری مرتبط است.

وجود انتروویروس‌ها در نوزادان به طرز حیرت انگیزی مشاهده شده و آمار به دست آمده از مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) نشان می‌دهد که حدود یک چهارم از 444 عفونت انتروویروسی شناخته شده در ایالات متحده در سال 2007 توسطcoxsackievirus B1 (CVB1)  ایجاد شده است.

این شرایط می‌تواند برای آن دسته از کودکان، یک وضعیت مادام العمر و جبران ناپذیر باشد.

محققان در مقاله پژوهش خود در 2014 اینطور نوشتند که از داده‌های به دست آمده می‌توان حدس زد که کمتر از پنج درصد کودکان مبتلا به CVB1 مبتلا به دیابت نوع 1 خواهند شد.

اگرچه ممکن است که این میزان زیاد به نظر نرسد اما سبب می‌شود تا سالانه صدها کودک به دیابت نوع 1 مبتلا شوند و اگر سایر اعضای گروه CVB نیز به حمله به سلول‌های بتا کمک کنند، این میزان افزایش خواهد یافت.

این در حالی است که اگر همه چیز خوب پیش برود، این واکسن که به تازگی توسعه یافته می‌تواند این روند را متوقف کند.

در حال حاضر محققان با آزمایش این واکسن بر روی موش‌ها به نتایج موفقیت آمیزی دست یافته‌اند.

در حال حاضر روند توسعه این واکسن، یک جهش قابل توجهی را در پیش گرفته است، زیرا مرحله بعدی این پژوهش آزمایش این واکسن جدید بر روی انسان است.

قدم اول آزمایش این واکسن انجام آزمایشات پیش بالینی و مرحله بعدی آن شامل تست کردن این واکسن بر روی افراد بالغ سالم بوده تا بتوان به عوارض و مشکلات آن پی برد.

یکی از مزیت‌های این واکس جدید این است که می‌تواند به کاهش سایر عفونت‌های انتروویروسی نیز کمک کند.

به گفته محققان این پژوهش، علاوه بر این، واکسن جدید از فرد در برابر عفونت‌های ناشی از انتروویروس‌ها مانند سرماخوردگی، میوکاردیت، مننژیت و عفونت گوش نیز محافظت می‌کند.

برای اینکه ببینیم آیا این واکسن جدید توانایی انجام تمام این موارد را دارد، می‌بایست در حدود 8 سال دیگر صبر کرد و نمی‌توان به این زودی انتظار ایجاد تحولات نوین و انقلابی در این زمینه داشت.

در همین حین، گروه هایی مانند بنیاد تحقیقات دیابت نوجوانان (JDRF) برای کمک به یافتن راه های بهتر برای پیشگیری و درمان دیابت نوع 1، در حال توسعه تکنولوژی‌هایی که عملکرد پانکراس را تقلید کرده یا شناسایی راه‌هایی برای بازسازی سلول‌های تولید انسولین، هستند.

در اوایل سال جاری، محققان یک سلول نابالغ در پانکراس را شناسایی کردند که توانایی بالقوه  آن را دارد تا کار سلول‌های بتا بالغ از بین رفته را انجام دهد.

بین 20 تا 40 میلیون نفر در سراسر جهان با دیابت نوع 1 زندگی می‌کنند.

شاید تولید یک واکسن همانند این نمونه جدید، نتواند برای همیشه به این بیماری خاتمه دهد اما اگر همه چیز خوب پیش برود این واکسن قطعا قدمی بزرگ و رو به جلو در جهت پیشگیری و درمان این بیماری خواهد بود.

این پژوهش در Vaccine منتشر شده است.